Prologo/Printempaĵoj
Vento karesis miajn buklojn
Kvazaŭ amatino dum horo de l’ amo;
kisis la vento miajn lipojn —
sur ili mi sentis ebrion de l’ amo.
Mi komprenis grandan sakramenton,
sakramenton de l’ naturo;
mi ekamis arde-flugan venton,
kiu kisis min en puro.
Ĝi min kisis, — malaperis,
jen aperis, jen foriĝis,
jen kliniĝis, jen aeris —
mi pro kisoj ebriiĝis.
Vento, kiso, ĉirkaŭpreno,
korpa sveno, ventofluoj,
kaj turkiso — firmamento,
farniento, amoĝuoj.
Mi vin gloras en la kanto,
vin adoras la animo;
estas ankaŭ mi vaganto,
vi — aera, mi — en ŝimo.
Tial amas koro mia
vin, potenca, flugpasia.
Mi estas bardo
de suna ardo,
al ĝi kantadas kore mi;
ĝi estas dio
de poezio
kaj de pasi’.
Dum ĝi karesas,
mi plenforgesas
kaj mi ripozas je banal’;
la pens’ vojaĝas,
en revoj naĝas
al Ideal’.
Suno, varmo, bluo,
ĉarmo, juno, oro,
rido, larmo, ĝuo,
varmo en la koro.
Simfonio de printempo. Junaj tuŝoj
de la vento blovetanta.
Harmonio, dolĉa tempo. Sunaj duŝoj;
mararĝento strietanta.
Sur bulvardo verdiĝanta sidas paro:
gefianĉoj ŝajnas ili;
amrigardo korpikanta; ridas maro;
arbobranĉoj ŝajnas trili:
«Amu vin, amu, junkoroj,
dum tempo-juno torentas,
dum ekburĝonas la floroj,
dum la amemon vi sentas».
Nokto trankvila surnaĝas al lúna mar’
ĉio ekdormis en tuta ĉirkaŭ’,
nur aŭdiĝetas korbatoj de l’ júna par’
kaj iufoje de katoj: «miaŭ’, miaŭ’».
Brilas okuloj, plenplenaj de áma larm’
pro dolĉatendo, ekstazo kaj rav’;
tamen en koro sentiĝas de drám’ alarm’
kaj al ĝi ŝajnas jam plendi: «miaŭ’, miaŭ’…»
Pasos amtempo simile al mára ond’,
venos kruela kun am’ adiaŭ’....
Koro tremetas, kaj eĥas amár-respond’:
«Miaŭ’, miaŭ’, miaŭ’....»
«Fji, fji, fji…» sonas melodi’ —
ŝute-trilas najtingalo…
Tsss… Aŭskultu ni.
«Mi estas malgranda birdeto,
modesta kun griza plumar’,
kaj tamen mi estas poeto,
helpanto en amo-deklar’.
Min ĉiuj amantoj tre ŝatas,
aŭskultas al mia gajtril’,
dum koroj iliaj trilbatas
sub nokta silenta kovril’.
Mi kantas nur aman plezuron,
belaĵojn, belecon de l’ viv’,
ĉar mem ili spertos teruron,
banalon de l’ prem-efektiv’.
Nu, ili nun amu sincere,
dum pulsas en kor’ emoci’,
ĝis venos kruele-severe
la tempo de l’ viv-konvulsi’.
Al ili mi kantos fabelon,
dormigan fabelon de l’ sud’,
ĝis luno forlasos ĉielon,
ĝis tago banalos en krud’.
Dorlotu, ho kanto, junkorojn
per trilaj koloroj de l’ am’,
dum ili ne scias dolorojn,
dum vivo nur ŝajnas ornam’.»
Nokto svenigas nin; tera parfumas sin’;
korpo sopiras al ĝu’.
Steloj smeraldas jen… Stele-briletas ben’,
ben’ de ĉiela helblu’.
Spiras natur’ je l’ am’, flosas satur-balzam’,
koron plenigas dezir’.
Lipojn kunligas kis’, kaŝas arbust-kulis’
korpojn en ama delir’…
Matenruĝo nin surprizas
lacajn de l’ pasi-ebrio;
ĝiaj strioj nin avizas
pri venonta sunradio.
Ni nin levas de-sur molaj
herboj verdaj, rosebrilaj,
kaj revenas mut-parolaj
kun la koroj pac-trankvilaj.