Prologo/Letero al L. Ivn
El malproksima proksim’
denove kun Vi mi parolas,
kaj ĝojas la korda anim’
pri eblo de l’ kara intim’.
Mi volas,
mi volas varian humoron
enstampi sur blanka foli’,
en versojn enspiri la koron
de l’ poezia delir’,
partumi plezuron, doloron
kun Vi.
Ho, kiom kolombas la koro
en vana aspir’
al kuniĝo.
Ho ve, rememoro
pri l’ horo-
-disiĝo.
Krajon’ en hezito haltas,
zigzagas la duboj je l’ menso,
falas kaj saltas
akre-vibranta penso.
Krei —
dolĉe-amara destino;
suferas la menso en penoj,
ĝojas la kor’ en la sino.
Krei!? —
Postulas la tuto:
amo, naturo, socio,
eĉ bruto.
Krei en sonoj — ĥameleonoj,
sunoradioj — varioj.
Krei, —
perei, naskiĝi kaj droni,
sveni
ĉiam, konstante, subite.
Ho, mia revo —
devo
de l’ baraktanta spirito.
Vi nur ĝin povas kompreni
kanto-amik’ — satelito.
Novo, malnovo,
kutimoj,
movo
de l’ hezitantaj rimoj — limoj.
Eterna flagranto —
tra densa mallum’
diamanto.
Ĉu Vi ion komprenis
tra fragmenta deliro,
amiko?
Furiozaj, ĝojaj kaj rapidaj dancoj
korpon mian pikas kvazaŭ akraj lancoj,
koron mian ŝiras kaj turmentas ili,
tamen mi deziras trili, trili,
trili.