Verkoj de FeZ/Alo kaj Malo
(Fabeleto por malpacemuloj.)
En iu malproksima lando apud vojarbara rando, en ombro de grandaj abioj, staris vigla kaj unika, la gastejo, la butiko. Granda verdkolora ĝia ŝildo per reliefaj literoj anoncadis al la preterirantaj homoj: »Refreŝigon de l’ korpo kaj animo«.
Homoj en libera horo, lacaj de la taglaboro, volonte vizitadis la gastejon, kies 2 fervoraj direktoroj laŭte invitadis la urbanojn.
— Amika atmosfero!… agrabla kaj amuza interparolejo!… Gastamo kaj servemo! Eniru, gesinjoroj! — elkriegadis S-ro Alo.
— Bonvenu sinjoroj kaj sinjorinoj! Kiu eniros ne bedaŭros!… Plena frateco kaj egalrajteco! Mi petas, mi petas!… — kriis S-ro Malo.
Kaj ĉiam kiam la butika pordo fermiĝadis malantaŭ la enirintaj gastoj, S-roj Alo kaj Malo faradis intertempe siajn privatajn kalkulojn.
— Vi (epiteto)!… ĉu vi dubas eĉ por unu momento, ke mi ne komprenas viajn malicaĵojn? — diris tra dentoj S-ro Alo…
— Se vi (epiteto) tuj ne fermos vian buŝegon, mi disfendos la butikan ŝildon sur via kapaĉo! — respondis al sia kolego S-ro Malo.
Dume en la butiko regis varmo kaj svarmo. Oni refreŝigadis sin reciproke diversmaniere — krioj de plena egalrajteco kaj frateco resonadis mileĥe profunde en la arbaro. De tempo al tempo aŭdiĝis tie vortoj, kiuj konkordis kun la frateco, kiel ekzemple, bovo al kaleŝo. Nur mankis tie pugnobatoj.
Kaj jen baldaŭ la butikanaro komencis malgrandiĝadi. Oni perdadis fidon al la butika ŝildo kaj ambaŭ direktoroj. Kiam S-roj Alo kaj Malo klopodis malespere pri la restarigo de la gastaro kaj de la butika aŭtoritato de la ŝildo, iu maljunulo diris al ili:
— Sinjoroj direktoroj! se vi volas, ke la butiko prosperu, forbalau antaŭ ĉio la malpacon el ĝia interno. Ĝis kiam tie ne ekregos plena ordo kaj vera konkordo, ĝis kiam la ŝildo estos nur uzurpa kaj trompa allogilo, ĝis tiam la butiko ne prosperos. »Pola Esperantisto«, Nr. 10. 1928.