Atta Troll ()
Tradukita de Friedrich Pillath
(p. 13-16)
Elŝuti kiel: Elŝuti kiel ePub Elŝuti kiel RTF Elŝuti kiel PDF Elŝuti kiel MOBI
Ĉapitro I


Borderite de montaro
Kun obstinaj, pintaj suproj,
Per torentaj akvofaloj
Enlulite, kvazaŭ sonĝe,

Kuŝas vale la ĉarmega
Cauterets. La blankaj domoj
Kun balkonoj; belulinoj
Staras jen kaj kore ridas.

Ride ili rigardadas
Sur la vivan foirejon,
Kie dancas la geursoj
Ĉe la sonoj de sakfluto.

Atta Troll kaj lia ino,
Kun la nomo Nigra Mumma,
Jen dancadas, kaj ĝojkrias
Pro admiro la Baskanoj.

Serioze, kun „grandezza”
Dancas nobla Atta Troll,
Sed al vila la edzino
Mankas digno, mankas deco.


Iufoje al mi ŝajnas,
Ke ŝi iom „kankanumas”
Kaj per fia postaĵmovo
Memorigas „Grand’ Chaumière”.

Eĉ la brava ursdresisto,
Kiu gvidas ŝin katene,
Sentas la senmoralecon
De ĉi tiu dancmetodo.

Do kelkfoje li regalas
Ŝin per fortaj vipobatoj,
Kaj ekmuĝas Nigra Mumma,
Ke resonas la montaro.

Tiu ursdresisto portas
Ses Madonojn sur ĉapelo
Pinta, kiuj lin gardadu
De pafkugloj aŭ — pedikoj.

Super lia ŝultro pendas
Je ornam’ altarkovrilo,
Prezentanta la mantelon,
Sub ĝi — pistoleg’, ponardo.

Estis li monaĥ’ junaĝe,
Poste estro de rabistoj;
Por kunigi ambaŭ farojn,
Li ekservis ĉe Don Carlos.

Kiam Carlos devis fuĝi
Kun la tuta tablorondo,
Kaj la kavaliroj serĉis
Profesion pli honestan, —


(Verkistiĝis eĉ Ŝnaphanski) —
Nia kavalir’ fariĝis
Ursdresist’, trapasis landon
En kunec’ de Troll kaj Mumma.

Kaj li igas ilin danci
Ĉe foiroj kaj ĉe festoj; —
Nun en Cauterets publike
Dancas Atta Troll katene.

Atta Troll, vivinte iam
Kiel princo en dezerto,
Sur liberaj montosuproj,
Dancas nun por popolaĉo.

Eĉ por mono malŝatinda
Li nun dancas, kiu iam
Sin sentadis kiel estro
De majesta sovaĝejo.

Memorante pri junaĝo,
Pri estreco nun perdita,
Li ekmuĝas pro kolero
Kaj pro honto en animo.

Malserene kiel „Negra
Princo” (vidu Freiligrath!)
Li rigardas kaj kolere
Li ekfuŝas la dancadon.

Sed anstataŭ simpatio
Li rikoltas nur ridadon.
Eĉ Juljeto de l’ balkono
Ridas pri la groteskulo;


Ĉar Juljet’ ne havas koron
En la brusto; nur eksteren
Kiel franca in’ ŝi vivas,
Kun ĉarmega eksteraĵo.

Rigardaro ŝia estas
Dolĉa ret’, en kies maŝoj
Nia koro kvazaŭ fiŝo
Kaptumiĝas baraktante.