Atta Troll/XI
Kiel bajaderoj dormaj
Kuŝas montoj, frosttremante
En ĉemizo blanknebula,
Kiun vent’ matena movas.
Sed subite ilin vekas
Suna dio; li fortiras
La kovraĵon, eĉ la lastan,
Lumigante nudan belon! —
Frumatene mi ekiris
Kun Laskaro, por ĉasadi
Urson. Je tagmeza horo
Ni atingis Pont d’ Espagne —
Jen la nomo de la ponto,
Kondukanta Hispanujon
El Francujo — okcidenten
Al barbaroj malprogresaj;
Malprogresaj je mil jaroj
Estas ili laŭkulture, —
Miaj orientbarbaroj
Sole unu je jarcento.
Hezitante, senkuraĝe
Lasis mi la francan teron,
Landon de la libereco,
De virinoj amegataj.
Meze de la Pont d’ Espagne
Sidis almozul’ hispana.
La mantel’ mizeron pruvis,
Kaj mizeron la okuloj.
Tre malnovan mandolinon
Pinĉis li per ostaj fingroj;
Tinta tono, kiu moke
Resonadis de l’ montaro.
Iufoje li kliniĝis
Je l’ abismo, ridetante,
Kaj li pinĉis pli rapide,
Kaj li kantis jenan tekston:
„En la mez’ de mia koro
Estas eta ortableto;
Ĉirkaŭ tiu ortableto
Staras kvar seĝetoj oraj.
Sur la oraj, etaj seĝoj
Sidas etaj sinjorinoj
Kun oritaj harsagetoj,
Kartludante, — Klara gajnas.
Gajnas ŝi kun ruza rido;
Ho, en mia koro, Klara,
Vi ja gajnos ĉiufoje,
Ĉar vi havas la atutojn.“ —
Plumigrante mi ekpensis:
Strange, — la frenezo sidas
Kantaĉante sur la ponto
El Francujo — Hispanujon.
Ĉu strangulo tiu estas
La simbol’ de l’ interlanda
Ideŝanĝo aŭ nur tipo
De popolo same stranga? —
Je vespero ni atingis
Mizeregan la „posada“,
Kie „ollea potrida“
En malpura plad’ vaporis.
Ankaŭ manĝis mi „garbanzos“,
Dikajn, pezajn kiel kugloj,
Por german’ ne digesteblajn, —
Kiu ja kutimis bulojn.
La manĝaĵojn plenegalis
La litaĉo, — per insektoj
Bonpiprita. — Ho la cimoj
Estas treaj malamikoj!
Pli terura ol atako
De arego elefanta
Estas unu eta cimo,
Kiu rampas sur la lito.
Vi suferu la pikadon —
Ve! Sed pli malbona estas
La dispremo: fiodoro
Vin turmentos tutanokte.
Jes, malbono plej terura
Estas vere la batalo
Kontraŭ insektet’ odora —
Fiduelo kun cimeto.