Atta Troll/XIII
En kaldrono ĉirkaŭmonta
Kuŝas lago tre profunda.
Pala lum’ melankolia
De la steloj. Nokt’ kvieta.
Nokt’ kvieta. Remobatoj.
Kiel plaŭda misteraĵo
Naĝas pramo. Anstataŭis
La nevinoj la pramiston,
Remas vigle. En malhelo
Brakoj nudaj, fortaj, rondaj
Brilas en la stela lumo, —
Kaj iliaj bluokuloj.
Sidas apud mi Laskaro,
Pala, muta kiel ĉiam.
Kaj mi tremas pro la penso:
Ĉu li mortis efektive?
Ĉu mi estas mem mortinta
Kaj nun kun fantomkunuloj
Naĝetanta en subteran
Regnon de malvarmaj ombroj?
Ĉu la lago estas Styxo?
Ĉu Charono malsaniĝis,
Kaj pro tio Proserpino
Prenas min per ĉambristinoj?
Ne! Ankoraŭ mi ne mortis,
Estingiĝis, — en l’ animo
Nun ankoraŭ ardas, flagras
La vivanta vivoflamo!
La knabinoj, kiuj gaje
Remas kaj min iufoje
Malsekigas per la akvo
Degutanta, — ŝerce, ride, —
Tiuj rondfortikulinoj
Ja ne estas ombrigitaj
Servistinoj elinferaj,
De la dia Proserpino.
Kaj, por ke mi konvinkiĝu
Pri ilia surtereco,
Kaj certiĝu pri la propra
Sendifekta vivkapablo:
Miajn lipojn mi ekpremis
Sur la ruĝajn, rondajn vangojn,
Kaj mi faris la konkludon:
Mi ja kisas, do mi vivas!
Alveninte ĉe la bordo
Mi refoje ilin kisis;
Nur per tia „monospeco“
Ili prenis veturpagon.