Atta Troll/XXIV
En la valo Roncevala,
Sur la loko, kie iam
Nepo de Karolus Magnus
Elstertoris la animon,
Tie falis Atta Troll
Per embusko, kiel tiu
Perfidite de Judaso, —
(Ganelono de Majenc’!)
Ho, sentado la plej nobla, —
Amo al la ursedzino, —
Estis la logilo, kiun
Lerte uzis la Uraka.
La murmuron de l’ ursino
Ŝi imitis tiel trompe,
Ke el la kavern’ sekura
Forlogiĝis Atta Troll.
Per flugiloj de sopiro
Kuris valen li flarante
Kaj haltante iufoje:
Ĉu ŝi tie sin forkaŝis?
Jen sin kaŝis nur Laskaro
Kun pafil’. Kaj li trapafis
Tiun koron esperĝojan,
Ke eliĝis sanga fluo…
Sian kapon li balancas
Kelkafoje, — sed subite
Falis teren li kun muĝo:
„Mumma!“ — li lastfoje spiris.
Tiel falis la heroo,
Kaj li mortis. Sed senmorta
Post la morto li leviĝos
En la kanto de l’ poeto.
Li leviĝos en la kanto;
Lia gloro paŝos for
Per troĥeoj kvarpiedaj
Tra la tuta vasta ter’.
Kaj li havos monumenton,
Sur la kampoj de Walhal’,
Kaj surskribon sur la ŝtono
Jen en lapidara stil’:
„Atta Troll. Tendenca urso,
Pia, — kaj fidela edzo.
Delogita de l’ spirito
De l’ epoko. Origine:
„Sansculotte“ en arbar’.
Malbondanca; sincerecon —
Tamen en la vila brusto.
Kelkafoje fiodora.
Ne talent’, sed karaktero!“