Maria/Ĉapitro LV
Dum unu jaro mi ricevis dufoje ĉiumonate leterojn de Maria. La lastaj estis plenaj de melankolio tiom profunda, ke kompare kun ili, la unuaj kiujn mi estis ricevintaj ŝajnis skribitaj en niaj feliĉaj tagoj.
Vane mi estis klopodinta revigligi ŝin dirante al ŝi ke tiu malgajeco detruus ŝian sanon, kvankam ĝi estintus ĝis tiam tiom bona kiom ŝi diradis al mi; vane. “Mi scias ke ne povas manki multe da tempo ĝis mi vidos vin, ŝi estis respondinta al mi; ek de tiu tago mi jam ne povos stati malgaja: mi estos ĉiam viaflanke... Ne, ne; neniu povos denove apartigi nin”.
Tiu kiu entenis tiujn vortojn estis la sola ŝia letero kiun mi ricevis dum du monatoj.
La lastajn tagojn de Junio, iun vesperon sin prezentis al mi sinjoro A***, kiu estis ĵus alveninta de Parizo, kaj kiun mi ne estis vidinta ek de la pasinta vintro.
—Mi alportas al vi leterojn el via hejmo —li diris al mi post brakumi unu la alian.
—Ĉu de tri poŝtsendadoj?
—Nur de unu. Ni antaŭe devas interŝanĝi kelkajn vortojn —li observis min, retenante la pakaĵeton.
—Mi rimarkis sur lia vizaĝo ion teruran kiu maltrankviligis min.
—Mi venis —li aldonis post kelkmomenta silenta paŝado tra la ĉambro, por helpi vin prepari vian revenon al Ameriko.
—Al Kaŭko! — mi ekkriis, senzorga unumomente pri ĉio, escepte pri Maria kaj mia lando.
—Jes —li respondis—, sed vi certe jam divenis la motivon.
—Mia patrino! —mi elbuŝigis konsternita.
—Ŝi fartas bone.
—Do kiu? —mi kriis ekkaptante la pakaĵeton kiun liaj manoj retenadis.
—Neniu mortis.
—Maria! Maria! —mi ekkriis kvazaŭ ŝi povus respondi al miaj voĉoj, kaj mi falis sen fortoj sur la sidilon.
—Nu, kuraĝu —diris sinjoro A*** klopodante aŭdigi sin; por tio necesis mia veno. Ŝi pluvivos se vi alvenos ĝustatempe. Legu la leterojn, ĉar tie devus troviĝi unu ŝia.
“Venu, ŝi diris, venu rapide, aŭ mi mortos sen adiaŭi vin. Fine oni permesas ke mi konfesu al vi la veron: ekde unu jaro mortigas min horon post horo ĉi tiu malsano de kiu la feliĉo kuracis min por kelkaj tagoj. Se oni ne estus interrompinta tiun feliĉon, mi estus pli vivinta por vi.
“Se vi venos... jes, vi venos, ĉar mi akiros forton por elteni ĝis mi vidos vin; se vi venos, vi trovos nur ombron de via Maria; sed tiu ombro bezonas ĉirkaŭbraki vin antaŭ ol malaperi. Se mi ne povos atendi vin, se iu forto pli pova ol mia volo min forportos sen ke vi kuraĝigu min, sen ke vi fermu miajn okulojn, al Emma mi lasos, por ke ŝi gardu por vi, ĉion kion mi scias ke estos aminda por vi: la plektoj de mia hararo, la ujon en kiu estas viaj haroj kaj tiuj de mia patrino, la ringon kiun vi metis al mia mano la vesperon antaŭ via foriro, kaj ĉiujn viajn leterojn.
“Sed kial aflikti vin dirante al vi ĉion ĉi? Se vi venos, mi kuraĝiĝos; se mi aŭdos denove vian voĉon, se viaj okuloj diros al mi unu momenton kion nur ili scias diri al mi, mi plu vivos kaj denove estos kia mi estis antaŭe. Mi ne volas morti; mi ne povas morti kaj lasi vin sola por ĉiam.”
—Finlegu, do — diris sinjoro A*** delevante la leteron de mia patro falintan ĉe miajn piedojn. Vi certe scias ke ni ne povas perdi tempon.
Mia patro diradis kion mi jam estis koninta tro kruele. Restadis al la kuracistoj nur unu espero savi Maria-n: tiu kiun konservigadis al ili mia reveno. Antaŭ tiu neceso mia patro ne hezitis; li ordonis al mi reveni kiel eble plej haste, kaj li sin senkulpigis pro tio ke li ne estis ordoninta tion tiamaniere pli frue.
Du horojn poste mi forlasis Londonon.