Atta Troll/VII
En malhela la kaverno
Kaŭras inter siaj idoj
Atta Troll, la mizantropo,
Kaj kolere li murmuras:
„Homoj, monstroj vi mokemaj,
Vi ridetu! De l’ rideto
Kaj de via jugo fine
Grandatage ni seniĝos!
Min plej forte ofendadis
La grimaco dolĉacida
Ĉirkaŭ via buŝ’, — rideto
Homa vere min mallogas.
Kiam en la blankvizaĝo
Mi ekvidis la grimacon,
Ektordiĝis en la ventro
La intestoj pro indigno.
Vere, pli impertinente
Ol per vortoj sin malkaŝas
Per la homa ridetado
Lia karaktero falsa.
Ĉiam ili ridetadas!
Eĉ, se laŭ konvena moro
Taŭgus plenseriozeco:
En la ama festmomento!
Ĉiam ili ridetadas!
Eĉ dancante; tiel ili
Sensanktigas tiun arton,
Kiu devus resti kulto.
Iam dancado estis
Sankta ago de la kredo;
Ĉirkaŭ la altaron dancis
Iam la pastraro sankta.
Ĉirkaŭ Sanktan Keston dancis
Iam juda reĝ’ Davido.
Danco estis Dia Servo,
Estis preĝo per la kruroj!
Tiel ankaŭ mi komprenis
La dancadon, kiam foje
Mi ekdancis ĉe foiro
Kaj rikoltis aplaŭdadon.
Aplaŭdado, mi konfesas,
Plaĉis ja al mia koro,
Ĉar akiri aplaŭdadon
Malamikan eĉ, ĝojigas!
Sed eĉ en ekstazo arta
Ili ĉiam ridetadas;
Eĉ dancarto ne efikas
Je ilia frivoleco!“